Gewapend met mijn camera en wat rare attributen ging ik op mijn 18e de straat op, op zoek naar avontuur. In een van de mooiste straatjes filmde ik een oud vrouwtje met rollator, die een race aanging met een zakdoekje dat door de wind vooruit werd geblazen. Het zakdoekje won en werd vervolgens overreden door de rollator. Een mooi tafereel.
Zo filmde ik ook mr. Bear, een verloren knuffelbeertje dat ik op straat vond, op zoek naar zijn rechtmatige eigenaar. Hij sloot een samenwerkingsverband met mr. Glove en mr. Scarve. Hun zoektocht naar geliefden eindigde helaas in een klikobak.
Maar van alles dat ik in die tijd heb vastgelegd is er 1 man die mij altijd is bijgebleven.
Kwiebus, een Haarlemse zwerver. Lange cognackleurige leren jas en een nog langere witte baard met stukjes Haarlem erin. Kwiebus heeft zijn echte naam nooit verteld en kreeg van mij al snel de naam kwiebus toegewezen. Hij vond het best zolang ik met hem praatte.
De dag dat ik Kwiebus leerde kennen was ik aan het filmen op de grote markt in Haarlem. Hij stond wat rond te hangen en te schreeuwen voor de Brinkmann passage en ik sprak hem aan. Die dag was ik mensen aan het vragen iets over zichzelf te vertellen voor de camera. Een portret van onbekenden. Kwiebus vertelde mij een van zijn vele levensverhalen. Een man van de straat, hard door het leven geslagen en geëindigd in de goot. Terwijl hij praatte over zijn dochters die niets meer met hem te maken wilden hebben dwarrelden er stukjes Haarlem uit zijn baard. Ik herkende stukjes grote markt en stukjes Verwulft. Na een half uur werd Kwiebus mij iets te opdringerig. Ik bedankte hem voor zijn tijd en ging door met mijn zoektocht naar mooie taferelen.
Maar toen ik kwiebus een paar dagen later (zonder camera)tegen het lijf liep overviel mij een gevoel van interesse. Wie was deze man en waarom wilde hij zo graag zijn verhaal aan mij kwijt.
Ik sprak hem aan en Kwiebus overviel mij met 2 uur van zijn bizarre levensverhalen. Kinderen met waterhoofden, drugsmaffia, zijn alwetende kat en de beestjes in zijn baard, ze kwamen allemaal aan bod. Het werd een mooie combinatie van The Godfather, Alice in Wonderland & Children of the Corn. Ik probeerde door zijn verhaal heen te prikken en een waarheid omhoog te halen, maar mij pogingen waren tevergeefs. Deze psychose zat dieper dan klei…
Het mooie was dat ik in de maanden daarop een graag geziene gast was op het stoepje waar Kwiebus verbleef. Elke keer had hij weer een mooi verhaal, alleen de kat en de mannen die hem zochten bleven consequent. De grootste vraag was waarom ik steeds naar Kwiebus zijn stoepje liep. Vond ik hem interessant omdat hij zo fantasierijk was, miste ik dit soort avonturen in mijn eigen leven? Of was ik benieuwd welk stukjes Haarlem er nog meer uit zijn baard zouden vallen. Echt prettig praten was het niet, zat je te ver weg dat verstond je zijn binnensmondse gebrabbel niet, zat je te dichtbij dan kreeg je natte stukjes Haarlem op je gezicht. Praten met consumptie was en enige dat Kwiebus aan de economie kon bijdragen.
Na 2 maanden kwam ik Kwiebus nergens meer tegen. Ik stelde er geen vragen bij, Kwiebus was zelf een nieuw avontuur aangegaan. Het filmpje van Kwiebus heb ik bewaard als herinnering. Hij was misschien wel de meest interessante man die ik ooit heb ontmoet…
Niet omdat zijn verhalen zo mooi waren, maar omdat ik Kwiebus nooit begrepen heb. Ik wist nooit wat deze man wilde vertellen. Wat was de onderliggende boodschap in al zijn verhalen. Waar zocht hij naar en waarom heeft hij dat nooit gevonden….
Het antwoord op mijn vragen heb ik niet gevonden…. Tot zo’n 3 jaar terug toen mij het volgende nieuws ter oren kwam:
Op een mooi zomerdag, in de namiddag met warme zon en drukke terrasjes,
had Kwiebus zich ‘en public’ opgehangen aan het trapje voor het stadhuis.
Zo dood als een pier hing hij daar, terwijl de laatste restjes Haarlem uit zijn baard dwarrelden.
En opeens wist ik het… Het is de meest simpele boodschap op deze aardkloot.
Ook een rare kwiebus heeft een beetje liefde nodig….
